Uwagę każdego człowieka zwiedzającego ogród zoologiczny przyciągają czerwonaki ptaki istotnie wspaniałe dzięki ubarwieniu i całej, niezwykle długonogiej i długoszyjej postaci. Sześć gatunków należących do tej rodziny wystę­puje we wszystkich częściach świata z wyjątkiem Australii. Dla systematyków czerwonaki stanowią ciągle nierozwiązany pro­blem. Podobnie jak gęsi i kaczki, tracą one w czasie pierzenia się wszystkie lotki na raz. Dziób jest zaopatrzo­ny w blaszki do cedzenia wody. Pasożytują na nich wszoły, podobne jak na gę­siach. Z tych i innych powo­dów (głos, budowa nóg) nie­którzy ornitolodzy zaliczają czerwonaki do blaszkodzio-bych, inni chcą utworzyć dla nich odrębny rząd, ponieważ niektóre ich cechy są wspólne z czaplami i bocianami (np. sposób karmienia młodych). Dziób czerwonaków nie ma odpowiednika w całym świe­cie ptaków. Jest on stosunko­wo wysoki i mniej więcej od połowy stromo załamany ku dołowi. Dolna jego część jest masywniejsza od górnej. Pod­czas gdy u większości ptaków dolna część dzioba jest bar­dziej ruchoma niż górna, u czerwonaków jest akurat na odwrót. Krawędzie dzioba opatrzone są rogowymi lis­tewkami, a na języku po obu stronach znajduje się po 20 rogowych ząbków. Narząd ten służy do odcedzania rozbełtanego mułu i zatrzymywania drobnego pokarmu, który składa się z planktonu, małych ślimaków, małży, glonów, skorupiaków itp. Czerwonaki zdobywają więc po­karm w sposób podobny do kaczek. Przy poszuki­waniu pokarmu ich dziób jest tak ustawiony, że górna połowa znajduje się pod wodą i sunie po dnie. natomiast dolna połowa skierowana jest ku górze Drobne zwierzątka, które przy odce-dzaniu wody zaczepiają się na listewkach rogowych, są zgarniane przez rogowe wyrostki języka i następ­nie potykane. Stopy czerwonaków mają błonę pływną między palcami. Nogi w czasie lotu są wy­ciągnięte ku tyłowi, a długa szyja - do przodu. Czerwonaki pływają wprawdzie niezbyt chętnie, ale dobrze. Przy poszukiwaniu pokarmu stoją za­zwyczaj zanurzone w wodzie aż po brzuch. Upierze­nie ptaków jest różowe, ale okazy trzymane w nie­woli bledną stopniowo coraz bardziej. Sądzi się, że następuje to w wyniku nieodpowiedniego ży­wienia. Wszystkie czerwonaki wolą wody słone, a przynajmniej słonawe niż słodkie. Gniazda, wy­korzystywane tylko przez jeden rok, budują jedne blisko drugich na płytkich wodach albo na bagnistych brzegach. Są to proste, garnkowate twory z nagromadzonego mułu, który z biegiem czasu twardnieje. W talerzowatym zagłębieniu samica składa najwyżej 2 białe jaja. które wysiadywane są na przemian przez oboje rodziców. W trakcie sie­dzenia na gnieździe czerwonaki podkurczają swe długie nogi. Pisklęta wykluwają się po 30-40 dniach i pozostają w gnieździe tylko przez 4 dni. Są one pokryte białym puchem i początkowo mają proste dzioby, które dopiero po 3 tygodniach zaczynają zakrzywiać się ku dołowi. Rodzice swe potomstwo karmią początkowo białkową wydzieliną wola, później nadtrawioną papką z drobnych organiz­mów. Następnie młode stają się samodzielne i wraz z innymi młodymi tworzą stada. Mają one szare, niezbyt ładne upierzenie. Czerwonaki w chwilach wolnych od poszukiwania pokarmu odpoczywają, stojąc zwykle na jednej nodze z głową ukrytą w piórach barków.Najlepiei znanym i najszerzei rozsiedlonym gatun­kiem jest czerwonak pospolity tworzący trzy wyraźne rasy geogra­ficzne. ruber gnieździ się jeszcze w licznych koloniach w południowych czę­ściach Hiszpanii i Francji, w Afryce i Azji. Jest on biały z różowym nalotem. Cynobrowo ubarwiony ruber żyje w mniejszej liczbie w Ameryce Środkowej, na Wyspach Bahama, na północnych wybrzeżach Ameryki Południowej i na wyspach Galapagos. Od Peru i Urugwaju aż do Ziemi Ognistej rozciąga się zasięg różowego . Jego nogi są szarozielone o różowych stawach. w tyle za nim dwa ptaki drugiej rasy, a z lewej strony przedstawi­ciela trzeciej rasy. Charakte­rystyczna dla przedstawicieli rodzaju Phoeniconoios jest szczególna budowa dzioba, gdyż jego górna połowa leży między krawędziami dolnej połowy, podczas gdy u przed­stawicieli rodzaju - na dolnej połowie. Ciemnokarminowy dziób jest charakterystyczny dla czer­wonaka małego który w wielkiej liczbie zamieszku­je słone jeziora Afryki na południe od Sahary.