Do rodziny ibisów należy 28 gatunków ptaków, mniejszych na ogół od bocia­nów. Latają one z wyciągniętą szyją. U niemal wszy­stkich brak jest narządu głosu i puchu pudrowego, a więc pod tym względem przypominają bociany. LLiczne gatunki mają nie opierzoną twarz, u innych cała głowa wraz z szyją jest naga. Charakterystyczne dla ibisów są długie, sierpowate. zakrzywione ku dołowi, okrągłe w przekroju, elastyczne dzioby, które przy poszukiwaniu pokarmu ptaki zagłębiają w szlamie.Wspaniałym ptakiem jest ibis purpurowy o szkarłatnym upierzeniu i czar­nych końcach skrzydeł. Żyje w wielkich koloniach, najliczniej w strefie brzegowej tropikalnych rejo­nów Ameryki Południowej, od północno-wschod­niej Wenezueli do Brazylii. W niewoli jego wspa­niałe ubarwienie szybko zanika, stając się coraz bledsze po każdym pierzeniu się. Samica składa 4-5 niebieskobiałych jaj, brązowo nakrapianych. Jaja wysiadywane są przez oboje rodziców przez 21 dni. W kolonii gniazda umieszczone są bardzo blisko jedno drugiego, często wiele ich znajduje się w ko­ronie jednego drzewa. Pisklęta są brązowe i białe. Często w koloniach wraz z ibisem purpurowym znajduje się gniazda białego ibisa amerykańskie­go a niekiedy na gniazdach są nawet mieszane pary tych dwóch gatunków. Niektórzy ornitolodzy uważają więc, że mamy tu do czynienia nie z dwoma gatunkami, a jedynie od­mianami barwnymi jednego gatunku. Ibis amery­kański ma także czarne końce skrzydeł. Dziób, nogi i naga twarz są czerwone. Ibisy te w swej ojczyźnie gnieździły się dawniej w nieprzeliczonych ilościach, ale dziś w niektórych okolicach ich kolonie są już bliskie całkowitego wytępienia Ibis czczony uwa­żany był przez starożytnych Egipcjan za świętego ptaka. Ten mieszkaniec tropikalnej Afryki żył 'w starożytności o wiele bardziej na północ, a wiel­kie stada ibisów pojawiły się w Egipcie zwykle w czasie wylewów Nilu, tak że mieszkańcy wiązali jego pojawienie się z tym zdarzeniem tak ważnym dla rolnictwa. Oprócz tego ibis był uważany za wcielenie boga Thota, którego zadaniem było re­jestrowanie losów wszystkich ludzi. W piramidach i grobach faraonów znajdują się tysiące mumii tych ptaków zamkniętych w specjalnych urnach lub ułożonych w wysokie stosy jedne na drugich. Ibis czczony ma 75 cm długości, jego głowa jest naga i czarna. Lotki drugiego rzędu i barkówki są wy­dłużone i kędzierzawe o czarnej barwie. Tej czarnej ozdoby brak jest ibisowi czarnogło-wemu żyjącemu w południowej i południowo-wschodniej Azji. Niekiedy uważa się go za podgatunek ibisa czczo­nego. Ibis kasztanowaty mierzy tylko 56 cm długości. Dorosłe ptaki mają piękne brązowe upierzenie z miedzianym połyskiem. Mło­de ptaki są matowe, ciemnobrązowe, z delikatnym białym rysunkiem na głowie i szyi. Głowa starych ptaków jest jednobarwna Gnieżdżą się na rozległych bagnach, a swe płaskie gniazda budują kolonialnie wśród trzcin, lub w zakrzewieniach pośrodku bagna. Pokarm dla młodych zdobywa samiec, który przynosi zdobycz do gniazda i prze­kazuje ją samicy, do której należy karmienie mło­dych. Ibis kasztanowaty zamieszkuje nieciągły ob­szar w południowej Europie, południowo-zachod-niej i południowej Azji, w rejonie Australii, Afryce południowej, na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych oraz na Antylach i Wyspach Ba­hama.Do rodziny ibisów należy także 6 gatunków wa­rzęch, które przypominają kształtem małe bociany. Mają one długi, prosty, od góry spłaszczony, a na końcu szuflowato rozszerzony dziób. Wewnętrzna strona żuchwy jest rowkowana. Warzęchy poszu­kują pokarmu podobnie jak kaczki, poruszając we wszystkie strony półotwartym dziobem pod wodą i przecedzając ją. W ten sposób zdobywają mięczaki, owady, pierścienice, małe rybki lub skorupiaki Samce i samice są jednakowo ubarwione. Warzęcha (Platalea leucorodia) zamieszkuje połud­niową Europę oraz południowo-zachodnią, połud- mową. środkową i wschodnią Azję. Rzadko spotyka się ją w Europie środkowej i zachodniej. Dorosłe ptaki mają upierzenie białe, z ochrowym nalotem na spodzie szyi. W okresie gniazdowania na głowie pojawia się puszysty czub . Gnieżdżą się w po­dobnych środowiskach co i bisy kasztanowate i wraz z nimi i niektórymi ptakami z rodziny czapli tworzą wspólne kolonie. Gniazdo ukryte jest w krzewach , zwykle nisko nad wodą, na wy­sepkach lub wśród trzcin. Jakkolwiek są ptakami żyjącymi w sporych grupach, nie zwracają na siebie uwagi i zachowują się zupełnie cicho. Tylko w porze karmienia rozlega się nad kolonią deli­katny pisk głodnych piskląt warzęchy. W wysiady­waniu 3-6 jaj biorą udział oba dorosłe ptaki, a kiedy po 21-2j dniach wyklują się młode, oboje rodzice zdobywają dla nich pokarm. Pisklęta mają początko­wo stosunkowo mocne, tylko lekko zakrzywione, miękkie dzioby i dopiero w piątym tygodniu życia koniec dzioba zaczyna się zakrzywiać. W trakcie karmienia pisklęta wsuwają dziób głęboko do gar­dzieli dorosłego ptaka i wydobywają pokarm zgro­madzony w wolu. Po około 28 dniach opuszczają one gniazdo, ale trzymają się w pobliżu, przy czym młode z wielu sąsiednich gniazd tworzą prawdziwe zespoły dziecięce. Mniej więcej po 49 dniach umieją już latać. Kształt dzioba młodego ptaka w locie przypomina zupełnie dziób ptaka dorosłego Warzęchy, podobnie jak ibisy, latają tak jak bociany - z głową wysuniętą ku przodowi. Warzęchy za­mieszkujące Europę zimują w Afryce środkowej i wschodniej, a azjatyckie - w Indiach i Chinach. Ze względu na coraz szerzej przeprowadzane me­lioracje gleb, coraz bardziej zmniejszają się w Euro­pie tereny odpowiednie dla życia tego pięknego ptaka, tak że liczba par gniazdowych, mimo ostrych zarządzeń ochronnych, stale się zmniejsza.