Sępy
Do podrodziny sępów Starego Świata należy 10 rodzajów z 14 gatunkami, które z wyglądu są bardzo podobne do amerykańskich krewniaków. Sęp kasztanowaty ] pokryty jest jednobarwnym, brązowym upierzeniem, a jego naga, niebieskawa szyja i mała głowa obramowane są kołnierzem z delikatnych brązowych piór. Jego ciężar wynosi 7-12 kg, a rozpiętość skrzydeł do 2,5 m. Odżywia się głównie padliną, ale poluje także na żywe zwierzęta. Gniazda buduje przeważnie na drzewach. Występuje na Półwyspie Pirenejskim, Bałkańskim i na Krymie, a także w Azji Mniejszej i środkowej. Wychowuje tylko 1 młode.Jego mniejszy krewniak - sęp płowy jest jaśniej ubarwiony. Głowa i szyja są pokryte delikatnym, białym puchem. Gnieździ się zwykle na dużych wysokościach, na stromych, niedostępnych ścianach skalnych. Gdzieniegdzie widuje się go jeszcze w Alpach. Odżywia się mięsem i wnętrznościami padłych owiec.Bezleśne okolice Afryki środkowej zamieszkuje sęp biatoszyl o długości 80 cm, którego głowa, szyja i gardziel pokryte są gęstym, białym puchem. Indie są ojczyzną sępa bengalskiego którego cechą charakterystyczną jest czarne upierzenie i tej samej barwy dziób. Cechą odróżniającą ten gatunek od innych, występujących na tym samym terenie, jest białe ubarwienie dolnej części grzbietu. Sęp bengalski nie jest prześladowany przez mieszkańców i żyje nie niepokojony. W związku z tym nie jest on płochliwy i gnieździ się w dużych koloniach nawet w osiedlach ludzkich, a często nawet na przedmieściach miast.
Sępa łysego o długości ciała 80 cm, zamieszkującego Indie i Półwysep Malajski, wyróżnia naga, czerwona głowa. Po obu jej stronach ma on charakterystyczne fałdy. Gardło i uda ozdobione są pęczkiem białych szczecin, a pozostałe upierzenie jest czarne. W swej ojczyźnie nie należy do rzadkości, nie gromadzi się jednak w większe stada, lecz żyje parami lub pojedynczo. Najchętniej zamieszkuje równiny i stepy, a gnieździ się na drzewach.
Ścierwnik biały różniący się od innych sępów długim, zgrabnym dziobem, zamieszkuje chętnie przedmieścia miast Europy południowej, Afryki, południowo--zachodniej Azji aż po Persję i Turkiestan. Odżywia się padliną i odpadkami. Od białego upierzenia odbijają się ostro czarne, spiczaste lotki. Gardło, twarz i woskówka są żółte, a pióra ciemieniowe wydłużone są w gęsty czub. Ogon jest długi, klinowaty. Długość ptaka wynosi 66 cm.
Bardzo podobny do ścierwnika białego pod względem zachowania, sposobu życia i wielkości jest ścierwnik brunatny zamieszkujący Afrykę środkową, wschodnią i zachodnią. Jego skrzydła i ogon są czarne, reszta upierzenia brązowa, a na ciemieniu znajduje się białobrązowa plama. Skóra na nieopierzonych częściach głowy i gardła jest czerwonofioletowa.Rakama o długości ciała 58 cm, zwraca uwagę biało-czarnym ubarwieniem. Jego szaroniebieskie oczy otoczone są nagą skórą. W przeciwieństwie do innych sępów odżywia się głównie owocami palmy olejowej, je także padlinę, kraby i ślimaki, a nie unika również ryb. Występuje w Afryce zachodniej i środkowej.
Orłosęp spotykany był dawniej w górach Europy. Obecnie jest wielką rzadkością. Żyje w wysokich górach Azji środkowej i zachodniej oraz północnej i wschodniej Afryki. Wierzch jego ciała jest czarnoszary z jaśniejszymi plamkami, spód - biały lub rdzawożółty. Na śmietankowej głowie ma czarną przepaskę idącą przez oczy oraz długie, czarne bokobrody. Przy długości ciała 1,14 m, rozpiętość skrzydeł wynosi 2,5 m. Odżywia się szpikiem kostnym dużych, padłych ssaków. Rzadko atakuje żywe zwierzęta. Żółwie oraz duże kości unosi wysoko w powietrze, a następnie zrzuca je z dużej wysokości, aby się pogruchotały.