Do podrodziny sępów Starego Świata należy 10 rodzajów z 14 gatunkami, które z wyglądu są bardzo podobne do amerykańskich krewniaków. Sęp kasztanowaty ] pokryty jest jednobarwnym, brązowym upierze­niem, a jego naga, niebieskawa szyja i mała głowa obramowane są kołnierzem z delikatnych brązo­wych piór. Jego ciężar wynosi 7-12 kg, a rozpiętość skrzydeł do 2,5 m. Odżywia się głównie padliną, ale poluje także na żywe zwierzęta. Gniazda buduje przeważnie na drzewach. Występuje na Półwyspie Pirenejskim, Bałkańskim i na Krymie, a także w Azji Mniejszej i środkowej. Wychowuje tylko 1 młode.Jego mniejszy krewniak - sęp płowy jest jaśniej ubarwiony. Głowa i szyja są pokryte delikatnym, białym puchem. Gnieździ się zwykle na dużych wysokościach, na stromych, niedostępnych ścianach skalnych. Gdzieniegdzie widuje się go jeszcze w Alpach. Odżywia się mię­sem i wnętrznościami padłych owiec.Bezleśne okolice Afryki środkowej zamieszkuje sęp biatoszyl o dłu­gości 80 cm, którego głowa, szyja i gardziel pokryte są gęstym, białym puchem. Indie są ojczyzną sępa bengalskiego któ­rego cechą charakterystyczną jest czarne upierze­nie i tej samej barwy dziób. Cechą odróżniającą ten gatunek od innych, występujących na tym sa­mym terenie, jest białe ubarwienie dolnej części grzbietu. Sęp bengalski nie jest prześladowany przez mieszkańców i żyje nie niepokojony. W związ­ku z tym nie jest on płochliwy i gnieździ się w du­żych koloniach nawet w osiedlach ludzkich, a często nawet na przedmieściach miast. Sępa łysego o dłu­gości ciała 80 cm, zamieszkującego Indie i Półwysep Malajski, wyróżnia naga, czerwona głowa. Po obu jej stronach ma on charakterystyczne fałdy. Gardło i uda ozdobione są pęczkiem białych szczecin, a pozostałe upierzenie jest czarne. W swej ojczyźnie nie należy do rzadkości, nie gromadzi się jednak w większe stada, lecz żyje parami lub pojedynczo. Najchętniej zamieszkuje równiny i stepy, a gnieździ się na drzewach. Ścierwnik biały różniący się od innych sępów długim, zgrab­nym dziobem, zamieszkuje chętnie przedmieścia miast Europy południowej, Afryki, południowo--zachodniej Azji aż po Persję i Turkiestan. Odżywia się padliną i odpadkami. Od białego upierzenia odbijają się ostro czarne, spiczaste lotki. Gardło, twarz i woskówka są żółte, a pióra ciemieniowe wydłużone są w gęsty czub. Ogon jest długi, klino­waty. Długość ptaka wynosi 66 cm. Bardzo podobny do ścierwnika białego pod wzglę­dem zachowania, sposobu życia i wielkości jest ścierwnik brunatny zamieszkujący Afrykę środkową, wschodnią i za­chodnią. Jego skrzydła i ogon są czarne, reszta upierzenia brązowa, a na ciemieniu znajduje się białobrązowa plama. Skóra na nieopierzonych częściach głowy i gardła jest czerwonofioletowa.Rakama o długości ciała 58 cm, zwraca uwagę biało-czarnym ubarwieniem. Jego szaroniebieskie oczy otoczone są nagą skórą. W przeciwieństwie do innych sępów odżywia się głównie owocami palmy olejowej, je także padlinę, kraby i ślima­ki, a nie unika również ryb. Występuje w Afryce zachod­niej i środkowej. Orłosęp spotykany był dawniej w górach Europy. Obecnie jest wielką rzadkością. Żyje w wysokich górach Azji środkowej i zachodniej oraz północnej i wschodniej Afry­ki. Wierzch jego ciała jest czarnoszary z jaśniejszymi plamkami, spód - biały lub rdzawożółty. Na śmietanko­wej głowie ma czarną prze­paskę idącą przez oczy oraz długie, czarne bokobrody. Przy długości ciała 1,14 m, rozpiętość skrzydeł wynosi 2,5 m. Odżywia się szpikiem kostnym dużych, padłych ssaków. Rzadko atakuje żywe zwierzęta. Żółwie oraz duże kości unosi wysoko w po­wietrze, a następnie zrzuca je z dużej wysokości, aby się pogruchotały.